با کسب اجازه از محضر جناب استاد، با اندکی دخل و تصرف

به نام خدا

سلام

امروز بیستم شهریور ماه هنگام پیاده روی در بلوار امام رضا (ع)، آخرین پرتوهای خورشید بر درختان سرسبز کناره های این گذرگاه می تابید و مناظری بدیع می آفرید. کودکان و نوجوانان دوچرخه سوار با لبخندی ناشی از نشاط و شادکامی دیگران را محو تماشای خودشان می کردند. تحت تأثیر اینهمه زیبایی طبیعت قرار گرفتم و بالبداهه اشعار زیر را سرودم:

دشت زیبای گلپایگان را

چون بهشت برین می شناسم

مردم این دیار کهن را

پیرو علم و دین می شناسم

خادمان چنین مردمی را

بر جواهر نگین می شناسم

بهر ایشان ز درگاه یزدان

شادکامی قرین می شناسم

دوستداران این سرزمین را

بهتر از انگبین می شناسم

ناسپاسان و حق ناشناسان

اندکند و غمین می شناسم

 از خدا کن طلب علم و عرفان

«جعفری» را کمین می شناسم

علی اکبر جعفری- بیستم شهریور ۱۴۰۱ شمسی

*«نگین گلپایگان»*

چگونه فخر کند یا چه مایه ناز کند؟

کسی که روزی او بوده نازنین دیدن

هزار شکر که دیده است دست افسونگر

 ریاضیات ریاضت در آستین دیدن

ز باغ هندسه اش جبر عاشقی چیدن

مثلثات مناجات بر جبین دیدن

کسی که دیده ثمرهای شاخه ها به بهار

و نوبرانه فراوان به فرودین دین

منی که دیده ام و چیده ام، ندانستم 

چه فرصتی بُده ایمان راستین دیدن!

به مهربانی خود او چگونه تاب آرد!؟

به ناسپاسی من، بنده را غمین دیدن؟

خوش آن نگاه که بیند چُنان بهشت برین

به دشت خطّه ی گلپایگان چُنین دیدن

بر آن دیار کهن جمله دوستداران را

به قلب پاک، به از شهد و انگبین دیدن!

در آن حریم صفا هست گوهری تابان 

که از علایق او بوده علم و دین دیدن 

همو که بوده بر آئین «جعغری» راهی

 رها ز دغدغه ی داغ آن و این دیدن

از آنکه «نافذ» شهرم، مراست توفیقی

 که در جوامع فرزانگان نگین‌ دیدن

برای گوهر تابنده آرزوست مرا

که در دو دایره با عاشقی قرین دیدن

محمّدعلی مشایخی (نافذ)- آبان ماه ۱۴۰۱ شمسی

پاسخ به سروده ی خاطره خطیر زندگیم، عاشق ترین معلمی که افتخار درک محضرش را داشته ام، جناب استاد علی اکبر جعفری 

مفتخرم که در دوره دوم متوسطه رشته ریاضی شهرستان گلپایگان -بین سالهای ۱۳۵۳ تا ۱۳۵۶- همواره یکی از سه شاگرد اول کلاس های استثنایی ایشان بوده ام.

ایمان و شرافت این سرمایه ملی از گزند بهره برداری سیاست بازان بی ایمان در امان باد.