سبکباران ساحل ها

سبکباران ساحل ها

( بخش اول )

وقتی گل نرگس پژمرد، غم فضای گلستان را فرا گرفت و گل های باغ همه ماتم گرفتند و در فقدان گل نرگس بسیار گریستند تا اشک چشمانشان خشکید. 

گل ها به جویبار پناه بردند و او را از ایکن رخدادبا خبر کردند.  و از جویبار خواستند برای گریستن به آنها چند قطره آب وام دهد . 

جویبار آهی کشید و گفت: آنقدر نرگس را دوست داشتم که اگر تمام آب های من به اشک تبدیل شود و آنها را بر مرگ نرگس بریزم باز کم است . گل ها گفتند راست می گویی ،  چگونه ممکن بود با آنهمه زیبایی ، نرگس را دوست نداشت ؟ جویبار پرسید : مگر نرگس زیبا بود ؟

گل ها گفتند : نرگس هر روز خم می شد و صورت زیبای خود را در آب شفاف تو می دید . پس تو باید بهتر از هرکس بدانی که نرگس چقد زیبا بود !

جویبار گفت :  من نرگس را  برای  این  دوست داشتم  که  وقتی  خم  می شد و  به من نگاه می کرد می توانستم زیبایی خود را در چشمان او تماشا کنم .

( اسکار وایلد شاعر انگلیسی )

دیده  چون بربست نرگس از جهان

شد به مرگش هر گلی آزرده جان

جمله گفتند این سخن با جویبار

هست ما را در غمش ، دل سوگوار

قطره ای چند ، اب ما را ده به وام

تا بگرییم از غم مرگش مدام

جویبار آهی کشید وگفت اگر

آبهایم اشک می شد  سر به سر

تا فرو ریزم به مرگش ، بود  کم

چون شوم ، همدرد یاران را به غم

جمله کردند این سئوال از جو ، به داغ

بود زیبا نرگس شهلای  باغ ؟

گفت : چون او دختری دیگر نبود

گل ، چنان چشم وی افسونگر نبود

باز،  دادند اینچنین گلها جواب

خم چو می شد نرگس زیبا در آب

تا ببیند چهر بی همتای خویش

در تو می دید او رخ زیبای خویش

بر کشید از سینه آهی جویبار

گفت : او را بودم از آن دوستدار

کاو مرا می دید و بود از هرنگاه

چشم او آیینه دارم صبحگاه

نیک می دیدم چو خم می شد سرش

حسن خود در دیده افسونگرش

 و این سرگذشت معلمینی است که سالیان سال زیبائی تدریس خویش را در چشمان مشتاق و عمق نگاه عاشق و حق شناس گل های نو شکفته ی گلستان زندگانیَشان  در معبد کلاس درس مشاهده کرده اند. . 

 سالها ریاضیات و علوم را با چاشنی شعر و ادب فارسی در آمیخته و در گوش هزاران عزیز و غنچه های شکوفای گلزار زندگی زمزمه کرده اند. 

 ( ادامه در بخش دوم )

عکس پایین : زنده یاد مهدی نوروزی دبیر جبر و هندسه اینجانب در کلاس هشتم و نهم