۱۲ بهمن درگذشت پرویز یاحقی

‍ برگی از تقویم تاریخ 

(زاده ۳۱ شهریور ۱۳۱۴ تهران -- درگذشته ۱۲ بهمن ۱۳۸۵ تهران) موسیقیدان، آهنگساز و نوازنده ویلون

او چنانچه خود گفته بود: در کودکی به اقتضای شغل پدر به همراه خانواده به لبنان سفر کرده بود و پس از گذشت مدتی کوتاه به‌دلیل دور بودن از "معشوقش ویلون" به‌حال افسردگی و بیماری افتاد که با توصیه پزشکان، خانواده‌اش تسلیم خواسته وی شده و او را به ایران فرستادند تا در کنار دایی هنرمندش حسین یاحقی کسب هنر کند.

او با شاگردی در مکتب هنرمندپرور ابوالحسن صبا و تلفیق نبوغ ذاتی، خلاقیت و استعداد شگرفش، پله‌های ترقی را پیمود تا جایی که در  سالهای جوانی در برخی ارکسترها و قطعات، باوجود حضور استادانش، تکنوازی‌ها به او سپرده می‌شد که خود نشان از خارق‌العاده بودن این جوان داشت.

وی ۱۶ ساله بود که به برنامه گلها راه یافت و این سیر صعودی با ساختن چهار مضراب، قطعات و آهنگ‌هایی جاودانه، تنظیم، تکنوازی و همنوازی‌های فراوان در کنار بزرگان موسیقی آن زمان به بالاترین درجه رسید و او را به‌عنوان یک نوازنده صاحب سبک معرفی کرد.

سبکی که منحصر به او و زاده خلاقیت، تکنیک، احساس و نوآوری‌های خود او بود و مقلدان فراوانی نیز پیدا کرد که از آن‌جمله می‌توان: مجتبی میرزاده، سیاوش زندگانی، بیژن مرتضوی، جهانشاه برومند و ... را نام برد که هریک در نوع خود نوازندگانی مطرح هستند. اما همگی به‌نوعی مستقیم یا غیرمستقیم از وی تأثیر گرفته و انشعابات این سبک محسوب می‌شوند و با وجود داشتن احساس مستقل، هیچ‌گاه نتوانستند در بروز این حس، استقلال کامل نشان دهند.

در سبک پرویز یاحقی با کثرت تکنیک و تنوع در استفاده از آنها فراوان برخورد می‌کنیم: 

چهارمضراب‌ها، آهنگ و رنگ‌های ساخته او که شروع و پایه آنها از سیم های sol و re بوده و قسمت اعظم آنها نیز در همین محدوده است، گواه این مدعاست.

برخی قطعات او با کوک‌های مخصوص و برخی دیگر با کوک افتاده نواخته می‌شود که این دوکوک و به خصوص افتاده (به معنی همصدا بودن دو سیم در کنار هم [mi-mi la mi] از ابداعات یاحقی و مختصات همین مکتب و سبک است که بعدها توسط دیگران نیز مورد استفاده قرار گرفت) ساختن آهنگ‌های ماندگاری همچون: بیداد زمان، می‌زده شب (ماهور) سراب آرزو (افشاری) غزالان رمیده (شوشتری و همایون) آهنگ زیبای او در چهارگاه با مطلع: [آن که دلم را برده خدایا زندگیم را کرده تبه کو...] (گل های رنگارنگ شماره ۴۲۰ و ۴۲۸) با تنظیم زیبای زنده‌یاد جواد معروفی و آهنگ‌های دیگری که مجال نام بردن از آنها نیست، افراد بسیاری را به موسیقی ایرانی علاقه‌مند کرده که حتی به‌رغم گذشت سالیان متمادی بر این آهنگ‌ها، هنوز هم ورد زبان عوام و خواص هستند و نیک است بدانیم بخش اعظمی از این آثار حاصل هم نفسی ۵۰ ساله با ترانه سرای معاصر بیژن ترقی بود.

پرویز یاحقی صداى دلنشینى هم داشت به‌طورى که مدتى به‌کار گویندگى روى أورد و مجرى برنامه‌اى در رادیو به نام " روزنامه گویا " بود.

‌او با نواختن سه‌تار نیز کاملاً آشنا بود و در صدابرداری هم کاردانی داشت و آ‌رشیوی غنی از موسیقی فراهم آورد که در نوع خود منحصر به‌فرد است. وی در چند سال آخر زندگی، به‌علت مصدومیت قادر به نوازندگی نبود و این قضیه لطمه روحی شدیدی به او وارد کرد. 

آرامگاه وی در قطعه هنرمندان است.