خوشا ۳۰ سال پیش و آن زمانه
که عشق و شور بودی در میانه
کلاس درس معبد بود هر روز
نیایش با لبان پر فسانه
خوشا آن روزگاران گذشته
شقایق بود و آواز و ترانه
اشارات با کمان ابروان بود
محبت بود و عشقی جاودانه
لبی خاموش و چشمانی سخنگو
پیام وصل و رویای شبانه
تو ای ساقی شرابی ده ز لب ها
که مست باده گردم کنج خانه
چکاوک ! نغمه خوان جعفری باش
که آوازت ز غم دارد نشانه